ΕΡΕΙΠΙΑ…

January 4th, 2012 | Author: kartesios

Μείωση, σε σχέση με πέρυσι, κατά 40% στην πώληση πετρελαίου θέρμανσης το διάστημα Οκτωβρίου – Δεκεμβρίου. Μάλιστα! Ένα ποσοστό αυτής της πτώσης οφείλεται σαφώς στη στροφή που έκαναν οι πολίτες στο υγραέριο ή τα ξύλα.
Τι γίνεται, όμως, με το υπόλοιπο ποσοστό; Εκείνο το ποσοστό που δεν είχε χρήματα να αγοράσει πετρέλαιο ή αγόρασε λιγότερο απ’ όσο είχε ανάγκη, θεωρείται προφανώς «συγκινητική θυσία των Ελλήνων» ή «απαραίτητη επίπτωση στην προσπάθεια για τη σωτηρία της οικονομίας» και φυσικά όχι της χώρας.
Η χώρα είναι οι άνθρωποι και αυτούς δεν προσπαθεί να τους σώσει κανείς. Καλή η προσπάθεια των καθεστωτικών πολιτικών, του ΣΚΑΪ και του MEGA, να κάνουν την προπαγάνδα τους παίζοντας πρόστυχα με τις λέξεις «πατρίδα» και «χώρα», αλλά δεν πιάνει πια.

Η χώρα δεν ενδιαφέρει κανέναν, αυτό που τους ενδιαφέρει είναι η οικονομία της. Τουτέστιν, οι τράπεζες, οι μαυραγορίτες και όσοι άλλοι κερδοσκοπούν στις πλάτες μας.
Και δεν τους ενδιαφέρει η χώρα, διότι απλώς όλα δείχνουν ότι προχωρούν με σταθερά βήματα στη διάλυσή της. Η μειωμένη κατανάλωση στο πετρέλαιο θέρμανσης κατά 40%, μπορεί μεν να είναι φιλική προς το περιβάλλον, αλλά είναι εχθρική προς τα δημόσια έσοδα, καθώς σημαίνει μείωση 40% στην είσπραξη φόρων.
Τι άλλο οδηγεί στη μείωση των εσόδων; Η φοροδιαφυγή και ταυτόχρονα η απροθυμία να εισπραχθούν τα πρόστιμα από όσους συλλαμβάνονται για φοροδιαφυγή, η απουσία μηχανισμών ελέγχων, η μείωση της δύναμης των καταναλωτών, η καταστροφή του λιανεμπορίου.
Όλα αυτά τα φαινόμενα έχουν δημιουργηθεί τεχνητά. Κανένα δεν οφείλεται σε λόγους που έχουν να κάνουν… με τη μεταφυσική. Κάθε στάδιο αυτής της μείωσης των εσόδων ήταν προσεκτικά σχεδιασμένο και ελεγχόταν αυστηρά.
Γι’ αυτό και είναι εκνευριστικά υποκριτικές οι «ομολογίες» περί λάθους που κάνουν τώρα τα μέλη του καθεστώτος και οι ανεπάγγελτοι εκπρόσωποι της τρόικας. Το «λάθος» ήταν ο σκοπός τους.
Δεν οφείλονται σε λανθασμένους υπολογισμούς οι απολύσεις τόσων εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα, ούτε τα λουκέτα που μπαίνουν καθημερινά. Ήταν αυστηρά προσχεδιασμένες και ο ρυθμός τους γνωστός από την ημέρα που υπογράφηκε το Μνημόνιο.
Αλίμονο αν πιστέψουμε ότι το τόσο έμπειρο στις καταστροφές ΔΝΤ, θεωρούσε ότι τα μέτρα που λήφθηκαν θα οδηγούσαν στην ανάπτυξη. Το ζητούμενο ήταν η ύφεση. Η ύφεση ήταν ο μονόδρομος για τον οποίο μας μιλούσαν.
Σ’ αυτό το μονόδρομο, υπάρχουν κι άλλοι σταθμοί εξυπηρέτησης των πολυεθνικών και των τραπεζών. Η διάλυση της δημόσιας Παιδείας θα φέρει με μαθηματική ακρίβεια την ανάπτυξη της ιδιωτικής παιδείας σε κάθε βαθμίδα.
Αυτή με τη σειρά της θα φέρει την παγίωση του συστήματος με τις κάστες, ώστε να εξασφαλιστεί η παραγωγή αμόρφωτων φτηνών εργατικών χεριών που θα παράγουν πλούτο για τους λίγους που θα διαιωνίσουν το είδος του αφεντικού – αφέντη.
Η διάλυση του δημόσιου συστήματος Υγείας, φέρνει ήδη την ανάπτυξη του ιδιωτικού συστήματος Υγείας. Αυτή με τη σειρά της θα φέρει την ανάγκη για ξεπούλημα ακόμη και του μικρότερου μεγέθους προσωπικής περιουσίας για να αντιμετωπιστούν προβλήματα υγείας, ώστε να εξασφαλιστεί η παραγωγή ακόμη περισσότερων άκληρων και απεγνωσμένων που θα υποταχθούν ευκολότερα στο οικονομοτρομοκρατικό σύστημα.
Οι διαλύσεις όλων των τομέων του Δημοσίου με το επιχείρημα της μείωσης των εξόδων του Κράτους – μονόδρομος κι αυτός μετά την τεχνητή μείωση των εσόδων – θα φέρουν εκατοντάδες χιλιάδες απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, που θα οδηγήσουν περαιτέρω στη μείωση της κατανάλωσης, στην εξαφάνιση του λιανεμπορίου, σε ακόμη μεγαλύτερη ύφεση, περισσότερες απολύσεις εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα και ακόμη περισσότερα λουκέτα.
Το αποτέλεσμα είναι πασιφανές. Μεγαλύτερη προσφορά απεγνωσμένων εργατικών χεριών, ακόμη μεγαλύτερη μείωση αποδοχών, αύξηση κερδών των πολυεθνικών επιχειρήσεων που θα παράγουν για να εξάγουν.
Κατόπιν τούτων, δεν είναι ψέμα ότι όλα γίνονται για την αύξηση της ανταγωνιστικότητας. Μόνο που ο ανταγωνισμός θα αφορά στα σκλαβοπάζαρα για το ποιος θα αρπάξει φτηνότερα τα εργατικά χέρια.
Επαναλαμβάνομαι στα κείμενά μου. Το γνωρίζω και ξέρω πως είναι ενοχλητικό. Θεωρώ, όμως, ενοχλητικότερο το να βλέπω να καταρρέουν τα πάντα, να έρχεται η εποχή που θα θεωρούμε παράδεισο τις εργασιακές συνθήκες στην Κίνα κι όμως να μη κάνουμε τίποτα.
Επαναλαμβάνομαι για μένα και για όσους κάνουν τον κόπο να διαβάζουν τις λέξεις μου, επειδή θέλω να μην έχουμε αύριο το άλλοθι ότι δεν ξέραμε, δε φανταζόμασταν, δεν το καταλάβαμε. Θα έχουμε τόσους να μας κοροϊδεύουν, τουλάχιστον ας μην ανήκει και ο εαυτός μας σε αυτούς.