Η υποτονική αντίδραση της πλειοψηφίας των πολιτών στα πολύ σοβαρά καθημερινά πλέον προβλήματα ,όπως και στα ακόμη πιο σημαντικά κοινωνικά, πολιτικά, εθνικά αιτιολογείται και από την απουσία του Δημόσιου Διαλόγου που συστηματικά επιχειρήθηκε τις τελευταίες δεκαετίες. Ο ουσιαστικός πολιτικός λόγος, εκείνος που φωτίζει τα γεγονότα, που αναδεικνύει την ουσία, που ανοίγει το δρόμο για την κριτική σκέψη και ύστερα για τον προβληματισμό και την επίλυση των προβλημάτων, χάθηκε στα πολυπρόσωπα πάνελς, όπου οι άναρθρες κραυγές, η ανιαρή επανάληψη έτοιμων απαντήσεων, τα φτηνά ευφυολογήματα οδηγούσαν πάντα σε αδιέξοδο. Και είναι δυστυχώς αυτό που βρήκαμε μπροστά μας σήμερα, το αδιέξοδο των συσσωρευμένων προβλημάτων, των αναπάντητων ερωτημάτων, της εξοβελισμένης δικαιοσύνης και ηθικής.
Με τη βοήθεια λοιπόν δημοσιογράφων-αστέρων που εκπαιδεύονταν στην κορύφωση της στείρας αντιπαράθεσης και του εντυπωσιασμού, από το πλέον δημοφιλές μέσο χάθηκε κάθε κρυφή προσδοκία για ουσιαστικό διάλογο, κάθε ελπίδα για ξεπέρασμα των δυσκολιών και πρόοδο μέσα από τον αληθινό λόγο, εκείνον τον αποκαλυπτικό και γόνιμο. Η γενναιοδωρία των βασιλιάδων της ενημέρωσης έφτανε μέχρι το πολύ στην εκτόνωση. Και είναι αυτή που επίσης βρήκαμε μπροστά μας, στις πλατείες και τους δρόμους ,όταν γέμιζαν με την αγανάκτηση, που δεν ήθελε όμως τίποτε παραπάνω από την εκτόνωσή της.
Η βαθειά περιφρόνηση στο πρόσωπο του θεατή εκφράζονταν-και συνεχίζει φυσικά-όχι μόνο με τα διαρκώς εύπεπτα έως άνοα προγράμματα αλλά και με το άλλοθι αυτής της επιλογής "προσφέρουμε αυτό που μας ζητάτε", χωρίς καμιά ευθύνη για τον εθισμό μας στην κενότητα περιεχομένου και στην παραμόρφωση ή απουσία της αισθητικής. Με την ίδια ευκολία που γίνεται σήμερα και η μετάθεση των ευθυνών για όλα τα δεινά της χώρας από τους ιθύνοντες στους πολίτες. Η απώλεια όμως της κρίσης, της αντίληψης για τα πράγματα, ο εθισμός στο κενό, εξομοίωσε τον άνθρωπο με τον ηλεκτρονικό του καθοδηγητή και τον έκανε απρόσωπο, αδιάφορο και αμέτοχο όχι μόνο στα προβλήματα της κοινωνίας αλλά και στα προσωπικά.
Είναι αυτός ο ίδιος ο άνθρωπος που πάλεψε με πολλά σκοτάδια μέσα του καθ' όλη τη διάρκεια της Ιστορίας του. Κάθε Μεσαίωνα εντούτοις τον ακολουθούσε μια Αναγέννηση με νέες Ιδέες, νέους κανόνες για την Τέχνη και τον Πολιτισμό.
Συγχρόνως λοιπόν με τον παγκοσμιοποιημένο εχθρό μας, αυτόν που μας στερεί τα βασικά αγαθά για την επιβίωσή μας, οφείλουμε να πολεμήσουμε και κείνον τον άλλον τον αθέατο, που πάντα φρόντιζε πρώτα να εξουδετερώνει τη σκέψη, να σκοτώνει την ψυχή για να κατακτά ύστερα και ολόκληρη την ανθρώπινη ύπαρξη.
Η γνώση είναι δύναμη, γι' αυτό και πάντα κυνηγήθηκε από τους οπαδούς του ολοκληρωτισμού. Όπως και η τέχνη, εκείνη που τέθηκε στην υπηρεσία του λαού ,τον ενέπνευσε και τον έβγαλε στο δρόμο "ωραιότερο, καλύτερο, ωριμότερο, πιο υπεύθυνο και τελικά πιο δυνατό και γι' αυτό πιο επικίνδυνο για τους εχθρούς του" (Μίκης Θεοδωράκης,από την Ιδρυτική Διακήρυξη)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου