Να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Καλό είναι οι εφημερίδες, ο έντυπος και ηλεκτρονικός Τύπος γενικά, να διατηρούν την αυτοσυγκράτηση τους. Ας βρίσκονται πάντα ένα βήμα πίσω στο στίβο του αυθορμητισμού σε σχέση με την κοινωνία κι ας βγαίνουν χαμένοι βραχυπρόθεσμα. Ειδικά σε ότι έχει να κάνει με ρατσιστικούς ή άλλου είδους απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς.
Βέβαια, όταν αναζητάς την εγκράτεια, δεν το κάνεις επιλεκτικά. Ο Θεόδωρος Πάγκαλος θα είχε κάθε λόγο να ζητά ηθική, ίσως και χρηματική αποκατάσταση από την εφημερίδα «Παρασκευή+13» - σε τέτοιους δύσκολους καιρούς - για την εικόνα που φιλοξένησε στο πρωτοσέλιδο της και τον παρουσίαζε με τη μορφή γουρουνιού, ωστόσο, το ρόλο του «κακού» δε διεκδικεί για τον εαυτό του ο αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης;
Αποτελεί συνειδητή επιλογή η – τολμώ να πω - επιτηδευμένη σύγκρουση με τους ίδιους τους πολίτες. Οι τάχα «σκληρές αλήθειες», ο «οξύς» πληθωρικός λόγος. Επενδύει ο αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης σε ένα κοινό - που αν υπάρχει – τότε λατρεύει να ακούει την «ωμή», καθάρια φωνή του «ρεαλισμού» από τα χείλη του κ. Πάγκαλου. Την πόλωση καλλιέργησε όλο το προηγούμενο διάστημα ο βουλευτής το ΠΑΣΟΚ με αμετροεπείς συμπεριφορές και ως εκ τούτου δεν πείθει όταν αυτοπαρουσιάζεται ως θιγμένος...
Ούτε είναι λογικό να τραβά στις δικαστικές αίθουσες όποιον τολμά να βρεθεί στο διάβα του. Δε μιλώ μόνο για τα δύο εκατομμύρια που ζητά από τη συγκεκριμένη εφημερίδα, αλλά και για τον 26χρονό φοιτητή που έχει δεχτεί αγωγή ύψους ενός εκατομμυρίου ευρώ, ή για τα 8 εκατομμύρια που απαίτησε από τον «Ελεύθερο Τύπο». Και ακολουθούν η ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ (αν δε συμμορφωθεί), ίσως και οι «πράσινοι» συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ που τον τιμούν συχνά – πυκνά στις αφίσες τους, ο ΣΥΡΙΖΑ ή ο οποιοσδήποτε άλλος.
Ο Θόδωρος Πάγκαλος είναι ικανός να απαγορεύσει διαφήμιση που χρησιμοποιεί τις φράσεις του, μα συναγωνίζεται τον Καρατζαφέρη στη μάχη της ατάκας. Λατρεύει το «One man show», μα φαίνεται να μισεί τη σάτιρα ειδικά όταν τον αφορά. Επικαλείται τη λαϊκή εντολή, παρόλα αυτά δεν ενοχλείται όταν είναι Αντιπρόεδρος μιας κυβέρνησης που έχει χάσει την εκλογική της νομιμοποίηση... Αντιπαθεί τις αποδοκιμασίες στους δρόμους, μα δε διστάζει να τσουβαλιάζει ολόκληρες κοινωνικές ομάδες, να αποκαλεί «τσόγλανο» τον Τσίπρα ή να επιτίθεται φραστικά κατά του προέδρου της Επιτροπής Ελέγχου των Οικονομικών της Βουλής, Βαγγέλη Αργύρη, κάνοντας λόγο για «ακατανόμαστες ακριτομυθίες ανευθυνοϋπευθύνων».
Για υπολογίστε όμως. Αν μπορούσε ο Θ. Πάγκαλος να κερδίσει τις τρεις αυτές αγωγές και να εισπράξει τα ποσά τα οποία διεκδικεί, θα είχε στη διάθεση του 11 εκατομμύρια ευρώ. Ποσό ικανό για να αγοράσει 2 (παρά κάτι) «Airbus», από εκείνα που μόλις χθες πουλήσαμε στην εταιρεία «Apollo Aviation» με έδρα το Μαϊάμι – αγνώστων λοιπών στοιχείων.
Στα 31 εκατομμύρια ευρώ κοστολόγησε τελικά η ελληνική Κυβέρνηση τα τέσσερα «Airbus», όταν το 2010 σε Διεθνή διαγωνισμό ο τότε υπουργός, Γ. Παπακωνσταντίνου, είχε θέσει ως ελάχιστη τιμή εκκίνησης τα 100 εκατ. για τα ίδια αεροπλάνα. Τότε λόγω αδυναμίας της πλειοδότριας εταιρείας η πώληση δεν προχώρησε, ενώ οι καθυστερήσεις και οι αμέλειες μας έφεραν στο σήμερα να «τα πουλάμε υποχρεωτικά» και σε τιμή «σκραπ», καθώς κάτι τέτοιο απαιτεί η Τρόικα και το «πρόγραμμα Ιδιωτικοποιήσεων».
Για τα συγκεκριμένα «Airbus» μάλιστα, που κόστισαν στο Δημόσιο περίπου 560 εκατ. ευρώ και μισθώνονταν στην «Ολυμπιακή» μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2009, πληρώσαμε τα δύο τελευταία χρόνια 2.5 εκατ. ευρώ μόνο για το παρκινγκ στον πρώην δικό μας «Διεθνή Αερολιμένα Ελευθέριος Βενιζέλος».
Αλλά αυτά είναι από άλλη, νέα και πιθανότατα πονεμένη ιστορία, που δε χωρά αγωγές και οικονομικές απαιτήσεις. Και που πολύ φοβάμαι πως αργά ή... πολύ αργά θα επανέλθει στην επιφάνεια με περισσότερες γαργαλιστικές λεπτομέρειες. Γιατί τα συγκεκριμένα αεροπλάνα δεν έγερναν. Γέρνουν μόνο αυτά που εμείς αγοράζουμε. Όπως και οι επιλογές, τα Μνημόνια και οι επιλεκτικές αντιστάσεις…
