ΟΥΤΕ «ΜΑΥΡΗ», ΟΥΤΕ «ΦΑΙΑ» ΕΡΤ

Του Ν. ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*

Ο ελληνικός λαός, το εργατικό κίνημα, που διαμαρτύρεται ενάντια στο «αποφασίζομεν και διατάσσομεν», που αρνείται να υποκύψει στη διαταγή της δημοκρατικότατης κυβέρνησης να πέσει «μαύρο» στην ΕΡΤ, δεν το κάνει

- κι ας κάνουν μερικοί ότι δεν το καταλαβαίνουν -

επειδή «επιλέγει», τάχα, από τη «μαύρη» ΕΡΤ

τη «φαιά» ΕΡΤ.

Δεν υπερασπίζεται την κρατική και κομματικοκρατούμενη ΕΡΤ. Την κυβερνητική. Την ΕΡΤ των ημετέρων, των καρεκλοκένταυρων και της διασπάθισης δημόσιου χρήματος. Δεν υπερασπίζεται ούτε την ΕΡΤ του κ. Λιάτσου, ούτε την ΕΡΤ του κ. Λιάρου. Δεν υπερασπίζεται δηλαδή την «ΥΕΝΕΔ» του κ. Κεδίκογλου και της τρικομματίλας. Ούτε την «ΥΕΝΕΔ» της παλαιάς κοπής δικομματίλας τόσων και τόσων δεκαετιών. Ούτε την «ΥΕΝΕΔ» της όποιας κοπής διπολικής κομματίλας μπορεί να εξυφαίνεται.

Υπερασπίζεται αυτό που θα έπρεπε να είναι και που μπορεί να είναι η ΕΡΤ:

Δηλαδή μια πραγματικά δημόσια ραδιοτηλεοπτική συχνότητα. Μια συχνότητα που η αντικειμενικότητά της, ο πλουραλισμός της, η δημοκρατικότητά της, το ήθος που θα εκπέμπει το πολιτιστικό και ψυχαγωγικό της πρόγραμμα, δεν θα μετριέται με τις μεζούρες της κομματικής χειραγώγησης εκ μέρους των πολιτικών της προϊσταμένων - πολιτικών υπηρετών του κεφαλαίου και της αντιλαϊκής πολιτικής.

Υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα στη δουλειά δεκάδων χιλιάδων εργαζομένων, αφού η ΕΡΤ, όπως περιγράφεται στην Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου της διάλυσης που έρχεται σε όλες τις κρατικές επιχειρήσεις, τα σχολεία, τα νοσοκομεία, τα Ταμεία κοκ.

Το εργατικό κίνημα, το λαϊκό κύμα συμπαράστασης και αλληλεγγύης προς τους εργαζόμενους της ΕΡΤ, αφορά σε εκείνη, την άλλη, τη δημόσια ΕΡΤ, που μέτρο της προσφοράς της και ζύγι της δημοκρατικότητάς της θα είναι το πώς και το πόσο ανταποκρίνεται στην αλήθεια που βιώνει ο λαός και όχι η κατασκευασμένη «αλήθεια» των πολιτικών κεχαγιάδων και των εργολάβων - προμηθευτών της. Που το προϊόν της τίμιας και σκληρής δουλειάς της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργαζομένων σε αυτήν, δε θα αλέθεται στις μυλόπετρες των πολιτικών σκοπιμοτήτων της εκάστοτε κυβερνητικής διοίκησης, αλλά θα βγαίνει ανόθευτο στο γυαλί και στο μικρόφωνο.

Υπερασπιζόμαστε, δηλαδή, την ΕΡΤ που δεν υπάρχει. Την ΕΡΤ που ποτέ μέχρι τώρα δεν υπήρξε. Την ΕΡΤ που και πρέπει και μπορεί να υπάρξει.

Γιατί, ναι, είναι κατορθωτό, είναι ρεαλιστικό, είναι εφικτό μια τέτοια δημόσια ΕΡΤ να υπάρξει. Οπως είναι κατορθωτό, είναι ρεαλιστικό, είναι εφικτό να υπάρξει πραγματικά Δημόσια Υγεία και Δημόσια Παιδεία. Είναι κατορθωτό, είναι ρεαλιστικό, είναι εφικτό να υπάρξει πραγματικά δημόσιος φορέας ενέργειας. Πραγματικά δημόσιος φορέας επίγειων, θαλάσσιων, εναέριων μεταφορών κοκ.

Σύμμαχος για την επίτευξη αυτού του ευγενικού στόχου είναι τόσο το έμπειρο και καταρτισμένο ανθρώπινο δυναμικό που διαθέτει η Ελλάδα σε όλους τους τομείς, όσο και οι δυνατότητες της επιστήμης, της τεχνολογίας και της τεχνογνωσίας που διαθέτει και μπορεί να αξιοποιήσει η χώρα.

Η παραπάνω αναγκαία συνθήκη, δηλαδή ότι διαθέτουμε ως χώρα και τα μέσα και τους ανθρώπους για να φτιάξουμε αυτό το Δημόσιο

(σ.σ.: που καμία σχέση δεν έχει με το «Δημόσιο» της «Ζήμενς», των υποβρυχίων που γέρνουν, των ρουσφετιών των Κεδίκογλου κοκ),

για να μετατραπεί ταυτόχρονα σε συνθήκη όχι μόνο αναγκαία αλλά και ικανή για την επίτευξη του στόχου που περιγράφηκε, απαιτείται η κατανόηση και η συμφωνία πάνω σε μια κρίσιμη «λεπτομέρεια»:

Οτι, όπως η πληροφόρηση (μιας και μιλάμε για την ΕΡΤ), έτσι και το φαΐ, έτσι και το δικαίωμα στη δουλειά, έτσι και η θέρμανση, έτσι και η μόρφωση, έτσι και το δικαίωμα στη μετακίνηση, έτσι και η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, έτσι και οτιδήποτε καλύπτει ανθρώπινες κοινωνικές ανάγκες, δεν μπορεί να είναι αντικείμενο αγοραπωλησίας, δεν μπορεί να είναι εμπόρευμα, δεν μπορεί δηλαδή να βρίσκεται υπό την κατοχή και την καπιταλιστική ιδιοκτησία του κάθε εργολάβου, του κάθε πετρελαιά, του κάθε εφοπλιστή, του κάθε τραπεζίτη, του κάθε καναλάρχη.

Η προϋπόθεση, λοιπόν, είναι τούτη:

Ο,τι παράγει τα κοινωνικά προϊόντα, ό,τι παράγει και δημιουργεί τα μέσα, τις προϋποθέσεις, τα υλικά και άυλα αγαθά για την κάλυψη όλων των κοινωνικών αναγκών, από την ενημέρωση μέχρι τη διατροφή, από τη στέγαση μέχρι την αναψυχή, θα πρέπει να γίνουν κτήμα και ιδιοκτησία του λαού. Θα πρέπει να ανήκουν στο λαό που τα παράγει και τα δημιουργεί. Θα πρέπει να είναι κοινωνική και όχι καπιταλιστική ιδιοκτησία.

Γιατί μόνο αν ανήκουν στο λαό, τότε και μόνο τότε θα είναι κατορθωτό να διοικούνται από το λαό, να ελέγχονται από το λαό και το αποτέλεσμα της λειτουργίας τους, το προϊόν τους, να επιστρέφει στο λαό.

Ειδάλλως, εφόσον συνεχιστεί η ενημέρωση, η θέρμανση, οι δρόμοι, τα τηλέφωνα, το νερό, τα πάντα, να ανήκουν στους πετρελαιάδες, στους βιομήχανους, στα μονοπώλια, στους εργολάβους, στους καναλάρχες, τότε, η ΔΕΗ, κρατική ή ιδιωτική, θα είναι σαν αυτή που επιβάλει τα χαράτσια. Ο ΟΤΕ θα είναι σαν αυτόν που παράγει κέρδη για την «Ντόιτσε Τέλεκομ». Τα ναυπηγεία θα συνεχίσουν να είναι σαν αυτά τα κουφάρια που έχει καταντήσει η «Κρουπ». Ο ορυκτός πλούτος θα συνεχίσει να χαρίζεται στους «επενδυτές».

Και η ΕΡΤ (με ό,τι όνομα κι αν τη βαφτίσουν) θα είναι σαν αυτή που είχαν φτιάξει μέχρι σήμερα οι νυν και οι πρώην «Κεδίκογλου».

 *Δημοσιεύθηκε στο "ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ" την Πέμπτη 20 Ιουνίου 2013

iskra.gr