Ξανά στο προσκήνιο ο λαϊκός παράγοντας. Του Γιώργου Παπαϊωάννου
Ήταν φανερό τους τελευταίους μήνες ότι ο λαϊκός ριζοσπαστισμός που πυροδότησε εξελίξεις και ανατροπές σε όλη τη διάρκεια της μνημονιακής περιόδου, είχε μπει σε νέα φάση. Διάφορες ερμηνείες παρουσίαζαν ότι έχει εξαντληθεί, ότι δεν φαίνεται φως στον ορίζοντα, ότι ο κόσμος είναι πλέον στον καναπέ και δεν δείχνει να σηκώνεται από εκεί. Στην πραγματικότητα η λαϊκή διαθεσιμότητα βρίσκονταν μπροστά σε πολιτική εμπλοκή, οι διεργασίες συνεχίζονταν υπόγειες, αναζητούνταν διέξοδοι σε συνθήκες απουσίας συνολικών και ουσιαστικών προτάσεων. Η μαζική ενεργοποίηση απέναντι στην επιχείρηση ξαφνικού θανάτου της ΕΡΤ έρχεται με τρόπο που κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει. Έρχεται να φέρει στο προσκήνιο αυθεντικά λαϊκά αιτήματα, αξίες και πόθους, να αλλάξει τις προκατασκευασμένες ατζέντες και να δυναμιτίσει για μια φορά ακόμα το πολιτικό σκηνικό.
Δεν είναι πρώτη φορά που γίνεται κάτι τέτοιο. Το Μάιο του 2011 οι απεργίες και οι συνδικαλιστικές αντιδράσεις είχαν δείξει τα όριά τους, η μαζικότητα των κινητοποιήσεων είχε καμφθεί, η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ έδειχνε να επιβιώνει. Το κίνημα των πλατειών σάρωσε το στημένο σκηνικό μαζί με τις θεωρίες της ήττας, ανακαλύπτοντας τα αιτήματα και την οργάνωση που χρειαζόταν για να εκφραστεί η πληττόμενη πλειοψηφία. Τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου, την ευκαιρία έδωσαν οι παρελάσεις αναγκάζοντας σε αλλαγή φρουράς του Παπανδρέου με την πρώτη τρικομματική Παπαδήμου. Λίγους μήνες μετά, ήταν οι διπλές εκλογές το νέο πεδίο όπου εκφράστηκε η θέληση για πολιτική διέξοδο, αυτή τη φορά στο κεντρικό επίπεδο και δυναμώνοντας κυρίως ένα σχετικά μικρό αριστερό κόμμα, γκρεμίζοντας έτσι το πολιτικό σκηνικό.
Κοινό σημείο όλων των παραπάνω γεγονότων μεταξύ τους και με το σημερινό κύκλο ενεργοποίησης είναι η απροειδοποίητη εισβολή του λαϊκού στοιχείου με το δικό του τρόπο και έξω από τις προβλέψεις και τα καθιερωμένα προτεινόμενα πλαίσια των πολιτικών επιτελείων. Εισβολή σε χρόνο και πεδίο που δεν έχει προκαθοριστεί προκαλώντας έτσι τριγμούς στο μνημονιακό μπλοκ και οξύνοντας τις αντιθέσεις στο εσωτερικό του αλλά και με τους διεθνείς παράγοντες.
Είχε διατυπωθεί η άποψη ότι ένας νέος ριζοσπαστικός κύκλος θα ανοίξει, τροφοδοτούμενος από αξιακά στοιχεία που γεννιούνται στη σημερινή φάση της μνημονιακής επέλασης. Ως τέτοια είχαν αναφερθεί το αίτημα της πραγματικής Δημοκρατίας, ένας νέος πατριωτισμός, η απαίτηση για σάρωμα του πολιτικού συστήματος, η θέληση για μια άλλη πορεία της χώρας. Η επιχείρηση «ξαφνικός θάνατος στην ΕΡΤ» σήκωσε αναπάντεχο κύμα εναντίον της κυρίως γιατί έφερε τέτοιες ανάγκες στην επιφάνεια. Η κινητοποίηση στο κτίριο της ΕΡΤ και σε πόλεις της χώρας θυμίζει χαρακτηριστικά που είχε το Πολυτεχνείο, αλλά και το κατασυκοφαντημένο κίνημα των Αγανακτισμένων. Αντιμέτωπο με ένα ακόμα κύμα, αυτό της (διαφόρων προελεύσεων) διεθνούς κατακραυγής για την ελληνική κυβέρνηση, το μνημονιακό στρατόπεδο βυθίζεται σε νέες περιπέτειες κυβερνητικής και πολιτικής κρίσης.
Η αντιπαράθεση στα πλαίσια μιας γενικής αντιμνημονιακής στοχοθεσίας και ρητορικής ήταν φανερό ότι είχε εξαντλήσει τα όριά της. Η κινητοποίηση γύρω από το θέμα της ΕΡΤ ουσιαστικοποιεί την αντιπαράθεση φέρνοντας στο προσκήνιο τα πιο σημαντικά ζητήματα για το πού πάει αυτή η χώρα, αν θα αφαιρεθεί η μνήμη και η ταυτότητα του λαού, αν υπάρχει διέξοδος από την προοπτική της υλικής και πνευματικής εξαθλίωσης, αν θα βρουν νέο ρόλο κοινωνικές ομάδες και κατηγορίες όπως η νεολαία, η διανόηση, οι καλλιτέχνες, αν θα ξαναγεννηθεί η δημιουργία, η αλληλεγγύη, η Δημοκρατία. Τα ερωτήματα αυτά δεν θα τα απαντήσει όποιος δεν τα ακούει, όποιος εξακολουθεί να εγκλωβίζεται στις δικές του συνήθειες και βεβαιότητες, σε «πολιτικά ορθές» θεωρίες και προβλεπόμενες πρακτικές.
http://www.e-dromos.gr/index.php?%20option=com_content&view=article&id=238:l-r&catid=32:2010-02-11-18-48-48&Itemid=39
Ήταν φανερό τους τελευταίους μήνες ότι ο λαϊκός ριζοσπαστισμός που πυροδότησε εξελίξεις και ανατροπές σε όλη τη διάρκεια της μνημονιακής περιόδου, είχε μπει σε νέα φάση. Διάφορες ερμηνείες παρουσίαζαν ότι έχει εξαντληθεί, ότι δεν φαίνεται φως στον ορίζοντα, ότι ο κόσμος είναι πλέον στον καναπέ και δεν δείχνει να σηκώνεται από εκεί. Στην πραγματικότητα η λαϊκή διαθεσιμότητα βρίσκονταν μπροστά σε πολιτική εμπλοκή, οι διεργασίες συνεχίζονταν υπόγειες, αναζητούνταν διέξοδοι σε συνθήκες απουσίας συνολικών και ουσιαστικών προτάσεων. Η μαζική ενεργοποίηση απέναντι στην επιχείρηση ξαφνικού θανάτου της ΕΡΤ έρχεται με τρόπο που κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει. Έρχεται να φέρει στο προσκήνιο αυθεντικά λαϊκά αιτήματα, αξίες και πόθους, να αλλάξει τις προκατασκευασμένες ατζέντες και να δυναμιτίσει για μια φορά ακόμα το πολιτικό σκηνικό.
Δεν είναι πρώτη φορά που γίνεται κάτι τέτοιο. Το Μάιο του 2011 οι απεργίες και οι συνδικαλιστικές αντιδράσεις είχαν δείξει τα όριά τους, η μαζικότητα των κινητοποιήσεων είχε καμφθεί, η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ έδειχνε να επιβιώνει. Το κίνημα των πλατειών σάρωσε το στημένο σκηνικό μαζί με τις θεωρίες της ήττας, ανακαλύπτοντας τα αιτήματα και την οργάνωση που χρειαζόταν για να εκφραστεί η πληττόμενη πλειοψηφία. Τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου, την ευκαιρία έδωσαν οι παρελάσεις αναγκάζοντας σε αλλαγή φρουράς του Παπανδρέου με την πρώτη τρικομματική Παπαδήμου. Λίγους μήνες μετά, ήταν οι διπλές εκλογές το νέο πεδίο όπου εκφράστηκε η θέληση για πολιτική διέξοδο, αυτή τη φορά στο κεντρικό επίπεδο και δυναμώνοντας κυρίως ένα σχετικά μικρό αριστερό κόμμα, γκρεμίζοντας έτσι το πολιτικό σκηνικό.
Κοινό σημείο όλων των παραπάνω γεγονότων μεταξύ τους και με το σημερινό κύκλο ενεργοποίησης είναι η απροειδοποίητη εισβολή του λαϊκού στοιχείου με το δικό του τρόπο και έξω από τις προβλέψεις και τα καθιερωμένα προτεινόμενα πλαίσια των πολιτικών επιτελείων. Εισβολή σε χρόνο και πεδίο που δεν έχει προκαθοριστεί προκαλώντας έτσι τριγμούς στο μνημονιακό μπλοκ και οξύνοντας τις αντιθέσεις στο εσωτερικό του αλλά και με τους διεθνείς παράγοντες.
Είχε διατυπωθεί η άποψη ότι ένας νέος ριζοσπαστικός κύκλος θα ανοίξει, τροφοδοτούμενος από αξιακά στοιχεία που γεννιούνται στη σημερινή φάση της μνημονιακής επέλασης. Ως τέτοια είχαν αναφερθεί το αίτημα της πραγματικής Δημοκρατίας, ένας νέος πατριωτισμός, η απαίτηση για σάρωμα του πολιτικού συστήματος, η θέληση για μια άλλη πορεία της χώρας. Η επιχείρηση «ξαφνικός θάνατος στην ΕΡΤ» σήκωσε αναπάντεχο κύμα εναντίον της κυρίως γιατί έφερε τέτοιες ανάγκες στην επιφάνεια. Η κινητοποίηση στο κτίριο της ΕΡΤ και σε πόλεις της χώρας θυμίζει χαρακτηριστικά που είχε το Πολυτεχνείο, αλλά και το κατασυκοφαντημένο κίνημα των Αγανακτισμένων. Αντιμέτωπο με ένα ακόμα κύμα, αυτό της (διαφόρων προελεύσεων) διεθνούς κατακραυγής για την ελληνική κυβέρνηση, το μνημονιακό στρατόπεδο βυθίζεται σε νέες περιπέτειες κυβερνητικής και πολιτικής κρίσης.
Η αντιπαράθεση στα πλαίσια μιας γενικής αντιμνημονιακής στοχοθεσίας και ρητορικής ήταν φανερό ότι είχε εξαντλήσει τα όριά της. Η κινητοποίηση γύρω από το θέμα της ΕΡΤ ουσιαστικοποιεί την αντιπαράθεση φέρνοντας στο προσκήνιο τα πιο σημαντικά ζητήματα για το πού πάει αυτή η χώρα, αν θα αφαιρεθεί η μνήμη και η ταυτότητα του λαού, αν υπάρχει διέξοδος από την προοπτική της υλικής και πνευματικής εξαθλίωσης, αν θα βρουν νέο ρόλο κοινωνικές ομάδες και κατηγορίες όπως η νεολαία, η διανόηση, οι καλλιτέχνες, αν θα ξαναγεννηθεί η δημιουργία, η αλληλεγγύη, η Δημοκρατία. Τα ερωτήματα αυτά δεν θα τα απαντήσει όποιος δεν τα ακούει, όποιος εξακολουθεί να εγκλωβίζεται στις δικές του συνήθειες και βεβαιότητες, σε «πολιτικά ορθές» θεωρίες και προβλεπόμενες πρακτικές.
http://www.e-dromos.gr/index.php?%20option=com_content&view=article&id=238:l-r&catid=32:2010-02-11-18-48-48&Itemid=39
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου