ΜΠΛΙΑΧ!

December 20th, 2011 | Author: kartesios

Ναι, ξέρω, σήμερα είναι η μέρα που θα ψάχνουμε όλοι τα εισοδήματα των πολιτικών αρχηγών και των βουλευτών. Εγώ όμως έχω τα κολλήματά μου. Αφήστε που τα εισοδήματα έτσι όπως θα παρουσιαστούν, μια μελέτη τη χρειάζονται, όπως και κάποια χάπια για την υπέρταση.
Ένα από τα κολλήματά μου είναι και η νόσος ΠΑΣΟΚίλα. Αυτή που περνά στα ψιλά, στα καθόλου ή στα απαρατήρητα. Η είδηση ότι από 1/1/2012, απαγορεύονται τα τακτικά χειρουργεία και οι τακτικές εισαγωγές στο Γενικό Νοσοκομείο Ρόδου, μετά από σχετική απόφαση του διοικητή του νοσοκομείου, Μιχάλη Κόκκινου, είναι γνωστή.
Ένα από τα πλέον ανεπτυγμένα περιφερειακά νοσοκομεία της Ελλάδας, λοιπόν, μετατρέπεται σε σταθμό πρώτων βοηθειών του Ερυθρού Σταυρού, λόγω έλλειψης προσωπικού. Φυσικά, η έλλειψη αυτή δεν έγινε γνωστή ξαφνικά ένα βράδυ που φύσηξε νοτιάς.
Ήταν γνωστή και προγραμματισμένη, καθώς έληξαν συμβάσεις και υπήρξαν αποχωρήσεις λόγω συνταξιοδότησης. Το ήξερε και ο διοικητής το πρόβλημα αυτό, όπως ήξερε επίσης και ότι το προσωπικό που απέμεινε έχει να πληρωθεί τα νυχτερινά του εδώ και κάτι μήνες.

Η είδηση όμως βρίσκεται αλλού. «Στις εξηγήσεις που έδωσε ο διοικητής του Νοσοκομείου της Ρόδου για την απόφασή του να κλείσει ουσιαστικά το νοσοκομείο, αναφέρθηκε και στην πρόσφατη επίσκεψή του στην Αθήνα μαζί με τον Γραμματέα της Ν.Ε. του ΠΑΣΟΚ Ρόδου, όπου συναντήθηκαν με τον Υπουργό Υγείας Ανδρέα Λοβέρδο και ζήτησαν την παρέμβασή του για να λυθούν τα προβλήματα του Νοσοκομείου».
Στην αρχή δεν το πιάνει το μάτι σου. Στη συνέχεια, όμως, λες «ώπα, με ποιον επισκέφτηκε τον Λοβέρδο ο διοικητής του νοσοκομείου Ρόδου;». Και φυσικά ξαναδιαβάζεις ότι τον επισκέφτηκε μαζί με τον Γραμματέα της Ν.Ε. του ΠΑΣΟΚ Ρόδου.
Να είναι άραγε νοσοκόμος ο κομματικός κομισάριος; Να είναι γιατρός; Να είναι μάγειρας στο νοσοκομείο; Συνδικαλιστής των εργαζομένων; Μπα, σύμφωνα με το βιογραφικό του, είναι Πτυχιούχος Πολιτικών Επιστημών & Διεθνών Σπουδών του Παντείου Πανεπιστημίου και η επαγγελματική του δραστηριότητα είναι άσχετη με νοσοκομεία.
Φυσικά, δεν έχω τίποτα με τον άνθρωπο, γερός να είναι να συναντά τον Λοβέρδο, αλλά αυτή είναι η κατάσταση στο ΠΑΣΟΚιστάν. Να πρέπει ο διοικητής ενός νοσοκομείου που κλείνει κάτω από τραγικές ελλείψεις, να συνοδεύεται από τον αρχιΠΑΣΟΚο της περιοχής του για να δει τον Λοβέρδο.
Αυτό είναι το καθεστώς. Κρυμμένο σε μικρές, ανύποπτες ειδησούλες. Είναι πολύ πιθανόν, ο διοικητής του νοσοκομείου να μη μπορούσε να φτάσει μόνος του ούτε μέχρι τον κλητήρα του υπουργείου Υγείας, αν δε μεσολαβούσε ο γραμματέας της Νομαρχιακής Επιτροπής.
Και χώνεται η πιθανότητα αυτή, από τη στιγμή που ο διοικητής του νοσοκομείου, ένιωσε την ανάγκη να αναφέρει την παρουσία του τοπικού κομματικού ταγού στη συνάντηση με τον Λοβέρδο, σε μια συνέντευξη όπου εξηγούσε τους λόγους για τους οποίους θα υπολειτουργεί το νοσοκομείο του.
Αυτό είναι το καθεστώς. Ένα νοσοκομείο να καταρρέει, ένα νοσοκομείο να κλείνει, οι κάτοικοι ενός νησιού όπως η Ρόδος να μένουν χωρίς κάλυψη, αλλά όλα αυτά να μη συγκινούν κανέναν και να χρειάζεται να παραστεί ο τοπικός κομματικός ηγέτης για να ενημερωθεί ο Λοβέρδος.
Αυτή είναι η Ελλάδα. Από το 1981, τα κρατικά ιδρύματα, οι κρατικοί οργανισμοί, οι κρατικές υποδομές, έγιναν κομματικές. Ο γραμματέας της Ν.Ε. πάνω απ’ όλους. Από συλλογικούς φορείς, από Τοπική Αυτοδιοίκηση, από τον κάθε πολίτη της Ρόδου που για να χειρουργηθεί στη χολή θα πρέπει να ταξιδέψει, ένας Θεός ξέρει πού.
Κι ενώ λες, δε μπορεί, αφού παρενέβη μέχρι και ο Γραμματέας του ΠΑΣΟΚ Ρόδου, ο υπουργός θα ψάξει να βρει μια λύση, ακούς ξαφνικά τον Λοβέρδο να δίνει ραδιοφωνική συνέντευξη στην οποία επέμεινε για την ανάγκη εκλογής αρχηγού από τη βάση του κόμματος.
Αυτού του ίδιου κόμματος που έχει γαντζωθεί στην εξουσία, έχει καταργήσει κάθε ίχνος Δημοκρατίας, αρνείται την ανάγκη εκλογής πρωθυπουργού από το λαό και επιβάλει διορισμένους, αλλά… υμνεί το δημοκρατικό δικαίωμα των μελών του να επιλέξουν τον αρχηγό τους.
Αυτή είναι η ΠΑΣΟΚίλα. Η τυφλή εξουσιολαγνεία. Το τριτοκοσμικό έκτρωμα της πολιτικής. Ο αφρός της καθεστωτικής αντίληψης. Ένα τερατούργημα χωρίς καμία απολύτως ιδεολογία και με μόνο κυρίαρχο χαρακτηριστικό το μίσος για τους «άλλους». Όλους τους άλλους.
Αν δεν είσαι με αυτούς, είσαι εχθρός τους. Έτσι λέει το συμβόλαιο με το λαό. Όχι με όλο το λαό, μόνο τον δικό του. Τον λαό – κομματικό στρατό. Ζήτω το καθεστώς. Ζήτωωωω!