Ηράκλειτος
Πριν αρχίσω τον αγώνα είχα λάβει υπόψη μου όλα τα ενδεχόμενα, είδα (σαν να το έζησα) το ενδεχόμενο να φυλακιστώ ή/και να σκοτωθώ.
«Η φυλακή είναι κακό πράγμα» μου λένε «δεν έχεις την εμπειρία γι’ αυτό είσαι τόσο πρόθυμη». Είναι τελείως διαφορετικό να φυλακιστείς σαν εγκληματίας και τελείως διαφορετικό αν φυλακιστείς σαν αγωνιστής. Η φυλακή για τον αγωνιστή είναι τιμή και τον εξυψώνει, αφού νιώθει ότι έκαμε το χρέος του.
Το πρόβλημα με τον θάνατο το έχουν αυτοί που μένουν. Στη δική μου την περίπτωση αυτός που με ένοιαζε ήταν ο γιος μου. Για να το δω (σαν αν το έζησα) έβαλα εμένα στη θέση του. Είδα εμένα γριά κι αυτόν παλικάρι 38 χρόνων να κάνει ό,τι εγώ. Εάν έπεφτε μαχόμενος θα ήταν η μεγαλύτερη τιμή. Δεν θα θρηνούσα, θα καμάρωνα!
Έτσι πήρα την απόφαση ν’ αρχίσω, και τούτα τα λόγια είπα στον γιο μου: «Αν θα πεθάνω δεν θα ευθύνονται αυτοί, ο Θεός τ’ αποφασίζει αυτά τα πράγματα. Αυτό σημαίνει ότι είτε ήμουν σπίτι φρόνιμη είτε αγωνιζόμουν για τη χώρα ούτως ή άλλως θα πέθαινα. Και σκέψου, του λέω, αν ήμουν σπίτι θα πέθαινα από ατύχημα ή από αρρώστια, ενώ αν φύγω έτσι, πολεμώντας για την πατρίδα θα είναι η υπέρτατη τιμή... δεν υπάρχει ωραιότερος θάνατος».
Κλαίμε όταν χάνουμε έναν δικό μας άνθρωπο γιατί το θεωρούμε άδικο. Ο αγωνιστής πεθαίνει άξια, είναι ο μόνος δίκαιος θάνατος. Κανείς δεν θρηνεί έναν δίκαιο θάνατο.
Θεωρίες, ξέρω, στην πράξη μόνο επιβεβαιώνονται τα λεγόμενα.
Όσον αφορά στον θάνατο δεν θα μπορούσα να τα επιβεβαιώσω, στο κρατητήριο όμως ένιωσα ακριβώς ό,τι λεν οι θεωρίες μου για τη φυλακή. Τιμή αισθάνθηκα, τιμή που κρατούμουν γιατί έκανα το χρέος μου.
Μαγική στιγμή
Όταν βρέθηκα στην πλατεία ένιωσα ότι δεν μπορούσα να το κάνω. Αη Βασίληδες, μπαλόνια, παιδάκια, δεν μου έβγαινε το αντάρτικο. Είχε και ένστολους να φρουρούν δημοκρατικά το δεντράκι, και το ζήτημα δεν ήταν ότι θα μας συλλάβουν, αυτό το είχαμε δεδομένο, αλλά αν θα προλάβουμε να το κάψουμε.
Στέκαμε κάμποσο εκεί μπροστά η Μάρω με τη μπογιά στα χέρια, εγώ με τη βενζίνη.. άπραγες! Ένιωθα ότι δεν μπορούσα, ένιωθα κι ότι δεν ήθελα, αλλά δεν γινόταν ούτε να φύγω. Συγκλονιστικό το αίσθημα να μην μπορείς ούτε μπρός να κάνεις ούτε πίσω. Εκεί που στέκαμε διαπίστωσα ότι σταμάτησε ο χρόνος, σαν ο θεός να πάτησε παύση, δεν κινείτο τίποτα τριγύρω. Είχα όλο τον χρόνο να περιλούσω με βενζίνη και τα τρία δεντράκια, να βάλω φωτιά, να βγάλω φωτογραφίες, η Μάρω έγραψε δυο φορές το σύνθημα στο σπιτάκι, και κανείς δεν μας σταμάτησε! Μαζέψαμε με ησυχία τα πράγματά μας και με το πάσο μας κατηφορίσαμε την πλατεία. Είχαμε φτάσει στο τέρμα της πια όταν ήρθαν οι ένστολοι (προφανώς ρώτησαν ποιος το έκανε και κάποιος μας έδειξε). Κανονική παύση χρόνου!
Μου είχε πει μία φίλη την παραμονή, ο Θεός να σας βοηθήσει αύριο, και της απάντησα «σίγουρα θα μας βοηθήσει, αφού αυτός με βάζει να τα κάνω».
Για την αγαπημένη μου συναγωνίστρια Μάρω
Η Μάρω είναι το πιο παλικάρι που έχω γνωρίσει. Πριν ακόμα πράξουμε, της είπα ότι καλό θα ήταν να μην συλληφθεί εκείνη για να μην είμαστε και οι δύο μέσα. (Το παιδί της σκέφτηκα, τώρα πια μόνο εκείνη έχει). Μου απάντησε δεν σε αφήνω μόνη σου.
Όταν μας πήγαν στο τμήμα δεν δώσαμε καμία αναφορά, πήγαμε κατευθείαν στο δωμάτιο κράτησης (ξέρουμε τα κατατόπια, σαν στο σπίτι μας το τμήμα του Συντάγματος). Οι ένστολοι ενημέρωσαν την προϊσταμένη για την πράξη μας κι αφού έφυγαν, μπήκε να μας ρωτήσει αν κάψαμε το δεντράκι. Της απαντώ «ναι, εγώ το έκαψα». Και πετάγεται η Μάρω και λέει «ναι, αλλά κι εγώ συμφωνώ»!!!!!!
Κατά τον σωματικό έλεγχο
Ο σωματικός έλεγχος αυτή τη φορά έγινε κανονικά και με τον νόμο. Βγάλαμε όλα τα ρούχα μας, μέχρι κα τα εσώρουχα, για να πάμε κάτω στο κρατητήριο. Η αστυνομικίνα που τα ήλεγχε με ρωτά «δεν είχατε κάτι καλύτερο να κάνετε τα Χριστούγεννα»; (Καθώς της απαντούσα βούρκωνα). Της είπα κορίτσι μου εγώ απορώ με σένα, κι όταν λέω εσένα εννοώ όλους τους υπόλοιπους, με τι καρδιά γιορτάζετε τα φετινά Χριστούγεννα. Πώς να τρώω, να πίνω και να γλεντάω, όταν ξέρω ότι η χώρα μου έχει ξεπουληθεί, όταν βλέπω τους συμπολίτες μου να ζουν στο δρόμο, άστεγοι; Δεν είπε τίποτε άλλο. Όλοι οι ένστολοι στέκονταν με συστολή εμπρός μας, μας απεύθυναν το λόγο με σκυμμένο το κεφάλι.
Ούτε κατηγορίες δεν μπορούν να απαγγείλουν
Μας άφησαν κατά τις 7, χωρίς να μας απαγγείλουν κατηγορίες. Δεν θέλουν να πυροδοτήσουν αντιδράσεις αλλά το σημαντικότερο είναι ότι δεν τους παίρνει να μας κατηγορήσουν, όσο κι αν παρανομήσουμε. Πώς θα σταθεί κατηγορία από μία πολιτεία παράνομη; Ποιος θα με δικάσει, ο προδότης επειδή αντιτάχθηκα στο ξεπούλημα της πατρίδας μου; Ακόμα κι αν φάω έναν από αυτούς πιο αθώα από αυτούς θα ‘μαι. Η ποινή για δολοφονία είναι κάποια χρόνια, για προδοσία είναι θάνατος!!!!!!
Το επόμενο που θα καεί θα είναι η βουλή
Αυτό είπαμε στους ένστολους όταν μας έπιασαν. Η θεσούλα αυτή που δεν την αφήνουν με τίποτα, θα γίνει ο τάφος τους.
Η αστυνομία έχει ορκιστεί να διασφαλίζει το δίκαιο του πολίτη. Η δικαιοσύνη έχει ορκιστεί να διασφαλίζει το δίκαιο του πολίτη. Ο στρατός έχει ορκιστεί να διασφαλίζει το δίκαιο του πολίτη. Κανείς τους δεν ορκίστηκε να υπηρετεί τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Κι όμως όλοι τους με το κεφάλι στα σκέλια υπηρετούν την παράνομη αυτή κυβέρνηση.
Έτσι, εγώ σαν λαός, έχω κάθε δικαίωμα να προασπίσω τη χώρα μου, τη δημοκρατία, το Σύνταγμα, παίρνοντας τον νόμο στα χέρια μου.
Ένας πολίτης
(Η ανωνυμία είναι υποχρεωτική, δεν θα γίνει κανείς διάσημος σ’ αυτή την επανάσταση. Αυτοί ξέρουν ποιος τα γράφει, έχουν τα πλήρη στοιχεία μου καταγραμμένα στο βιβλίο συμβάντων του αστυνομικού τμήματος Συντάγματος.)
(Η ανωνυμία είναι υποχρεωτική, δεν θα γίνει κανείς διάσημος σ’ αυτή την επανάσταση. Αυτοί ξέρουν ποιος τα γράφει, έχουν τα πλήρη στοιχεία μου καταγραμμένα στο βιβλίο συμβάντων του αστυνομικού τμήματος Συντάγματος.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου