ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΩΤΙΚΗ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΔΙΕΞΟΔΟΣ ΜΕ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ;Του ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗ
To τελευταίο τεύχος των «Επικαίρων» εξεδόθη με τον εντυπωσιακό και αρκετά επικοινωνιακό τίτλο: «Πρώτο κόμμα η ΑΡΙΣΤΕΡΑ, με 43%»!!!
Για να βγάλει αυτό το εντυπωσιακό συμπέρασμα, το περιοδικό βασίστηκε σε μια δημοσκόπηση της VPRC ( η οποία δεν καταγράφει πρόθεση ψήφου αλλά επιχειρεί εκτίμηση ψήφου, με ποσοστό λευκών, άκυρων, αποχής στο 28%) και αθροίζει, στο μέγιστο εύρος τους, τα ποσοστά που αποδίδονται στο ΚΚΕ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το ΣΥΡΙΖΑ, τους Οικολόγους Πράσινους, τη Δημοκρατική Αριστερά και το Άρμα Πολιτών!
Αυτή την ώρα αφήνουμε κατά μέρος κάθε σχόλιο για την αξιοπιστία αυτών των ερευνών, όχι φυσικά από την άποψη προθέσεων, αλλά κυρίως αντικειμενικών δυνατοτήτων.
Αυτό που εδώ μας απασχολεί είναι, αν αυτού του είδους οι αθροίσεις έχουν πολιτικό περιεχόμενο ή απλώς μοιάζουν περισσότερο με επικοινωνιακές πομφόλυγες.
Δυστυχώς, σε αυτού του είδους τις «αντιμνημονιακές» αθροίσεις επιδίδεται ως εκφώνηση και πρόταση η πλειοψηφία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να προσδιορίζει το συγκεκριμένο πολιτικό και προγραμματικό περιεχόμενό τους.
ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΟ; ΜΕ ΠΟΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΚΑΙ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ;
Πως είναι δυνατόν, να συμπορευθούν, όπως προτείνει και εκφωνεί η πλειοψηφία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, τόσο διαφορετικές δυνάμεις όπως το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ, με τη Δημοκρατική Αριστερά, τους Οικολόγους Πράσινους αλλά και τους κάθε μορφής «διαφωνούντες» του ΠΑΣΟΚ;
Γιατί αυτοί που προτείνουν αυτή την τόσο «ευρεία συμπόρευση» δεν τη συνοδεύουν και με το ελάχιστο κοινό αλλά συνεκτικό, πρόγραμμά της, έστω σε τίτλους;
Δεν βλέπουν αυτοί που κάνουν αυτές τις τόσο «ευρείες» προτάσεις συνεργασιών, ότι η ΔΗΜΑΡ κινείται σε όλο και πιο αρνητικές κατευθύνσεις, ότι με το Πρόγραμμα των Οικολόγων Πράσινων υπάρχουν θεμελιώδεις διαφορές που αφορούν το ίδιο το σύστημα;
Δεν βλέπουν ότι οι προερχόμενοι από το ΠΑΣΟΚ δεν κινούνται καταρχάς σε ενιαία κατεύθυνση και είναι πολύ αμφίβολο αν, οι περισσότεροι εξ αυτών προτείνουν κάτι παραπάνω από μια «καλή» Κεντροαριστερά, άντε μια ''προωθημένη'' σοσιαλδημοκρατία;
Ακόμη, δεν αναρωτιούνται πως είναι δυνατόν να συνευρεθεί το ΚΚΕ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, με δυνάμεις όπως η ΔΗΜΑΡ, οι Οικολόγοι Πράσινοι, οι «διαφωνούντες» του ΠΑΣΟΚ κλπ;
Και αν τα βλέπουν αυτά, γιατί συνεχίζουν να ξεπερνούν τις αντιφάσεις και να εκφωνούν εύηχες αλλά, χωρίς περιεχόμενο, ενωτολογίες;
Μήπως γιατί ακούγονται ευχάριστα και σαγηνεύουν τ' αυτιά ενός κοινού που ακούει ότι αν όλοι αυτοί οι «αντιμνημονιακοί» συνενωθούν εκλογικά (!) τότε θα «βγούμε πρώτη δύναμη και θα πάρουμε το πριμ των 50 εδρών από τη ΝΔ του Σαμαρά»; Και μετά τι; Αλλά και ''πρώτη δύναμη'' πως; Με ετερόκλητες εκλογικές συμπράξεις;
Αλλά τι σημαίνει αντιμνημονιακό μέτωπο;
Η ''ΑΝΤΙΘΕΣΗ'' ΣΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ!
Ασφαλώς η αντίθεση στο μνημόνιο είναι μια πρώτη κατ' αρχήν μεγάλη αφετηρία και προϋπόθεση.
Όμως, η αντίθεση αυτή στο ΜΝΗΜΟΝΙΟ δεν αρκεί για μια συνεργασία ή σύμπραξη που θα ανακόψει τον κατήφορο και θα δώσει θετική διέξοδο στη χώρα.
Κι αυτό γιατί πρώτον αυτή η αντίθεση πρέπει να είναι συνεπής και δεύτερον να συνοδεύεται με ένα πρόγραμμα προοδευτικής ανασυγκρότησης με σοσιαλιστική προοπτική.
Είναι συνεπής η αντιμνημονιακή κατεύθυνση της ΔΗΜΑΡ, των Οικολόγων Πράσινων και των διαφωνούντων του ΠΑΣΟΚ; Ή μήπως για αυτούς ή για πολλούς εξ αυτών, το μνημόνιο πρέπει να αντικατασταθεί, στην καλυτέρα των περιπτώσεων, με μια άλλη εκδοχή («κοινωνική» και «οικολογική») «ήπιας» λιτότητας και μια «ελεγχόμενη οικονομία της αγοράς» μέσα στο ευρώ και την Ε.Ε.;
Μπορούμε, έστω, να μιλάμε για απαλλαγή από τρόϊκα και μνημόνια, χωρίς να αρνούμαστε τις τροϊκανές δόσεις και δάνεια, και επομένως χωρίς «στάση πληρωμών» επί του χρέους και χωρίς, τουλάχιστον, τη συνακόλουθη, έτσι κι αλλιώς απαραίτητη, έξοδο από το ευρώ;
Πως μπορεί, όμως, και σε ποια βάση να συνυπάρξουν σε μια συνεργασία δυνάμεις που αρνούνται το ευρώ και την ίδια την ΕΕ, με δυνάμεις από τον ΣΥΝ και το ΣΥΡΙΖΑ έως τη ΔΗΜΑΡ και τους διαφωνούντες του ΠΑΣΟΚ, οι οποίες όχι μόνο αντιτίθενται αλλά καταστροφολογούν ασυστόλως σε σχέση με την έξοδο από το ευρώ και την Ε.Ε.;!!!
Πως μπορεί να σταθεί «αντιμνημονιακό μέτωπο» όταν ως αντιπολίτευση θα είναι ετερόκλητο αλλά και ως πρόταση θα είναι βαθιά διχασμένο ανάμεσα σε δυνάμεις που θέλουν την ανανέωση του συστήματος και σε εκείνες που επιζητούν την προοδευτική ανατροπή του, πέραν της σοσιαλδημοκρατίας, με στόχευση μια αντικαπιταλιστική και σοσιαλιστική προοπτική;
Μήπως το «αντιμνημονιακό μέτωπο» με το αντίστοιχο εύρος του είναι απλώς το άλλοθι, δεδομένης της στείρας άρνησης του ΚΚΕ να εμπλακεί σε ενωτική συζήτηση, για ένα μονομερές και ολισθηρό άνοιγμα του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ στον σοσιαλδημοκρατικό χώρο, με άλλοθι την εκ του ασφαλούς ενωτική εκφώνηση προς το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που έχει εκ των υστέρων δοσμένη την άρνηση;
ΑΠΟ ΤΗΝ ''ΕΝΩΤΟΛΟΓΙΑ'', ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΧΑΡΑΚΩΣΗ ΤΟΥ ΚΚΕ
Κι ενώ σε όλα τούτα είναι εκτεθειμένη, χωρίς πειστικές απαντήσεις, η πλειοψηφία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, έρχεται το ΚΚΕ να αντιτάξει περίπου την ίδια λογική και την ίδια, μάλλον, εύκολη «δημαγωγία» με αντίστροφο πρόσημο.
Η ηγεσία του ΚΚΕ χαρακτηρίζει το αντιμνημονιακό μέτωπο ως μια «πολιτική εκλογική μπλόφα». Η Αλέκα Παπαρήγα τόνιζε στις 20/12 : «Όσοι επικεντρώνουν το θέμα στο μνημόνιο, στριφογυρίζουν τη ρόδα στον αέρα».
Ας δεχθούμε ότι η ηγεσία του ΚΚΕ έχει δίκιο στην κριτική που υποβάλλει μια πολιτική η οποία επικεντρώνει τη συνεργασία μόνο στο «αντιμνημόνιο»!
Τι προτείνει αντ' αυτού το ΚΚΕ;
Ποια είναι η δική του ενωτική πρόταση; Σε ποιες αριστερές πολιτικές δυνάμεις την απευθύνει και με ποιο προγραμματικό περιεχόμενο;
Μήπως θεωρεί ότι δεν υπάρχει καμία άλλη πολιτική οντότητα της Αριστεράς που, έστω, εν δυνάμει και υπό προϋποθέσεις, θα μπορούσε να συμμαχήσει μαζί της;
Μήπως το πρόγραμμα μιας οποιαδήποτε συνεργασίας του ΚΚΕ είναι το πρόγραμμά του και μόνο το πρόγραμμά του και τίποτα άλλο;
Αν όχι, ποιες θα ήταν οι ελάχιστες προγραμματικές προϋποθέσεις συνεργασίας;
Οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα είναι μάλλον ανύπαρκτες.
Εκ των πραγμάτων το ΚΚΕ θεωρεί ότι απλώς περιβάλλεται εχθρικά από «δεξιούς» και «αριστερούς» οπορτουνιστές!
Όταν, μάλιστα, η ηγεσία του ΚΚΕ επιχειρεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, αντί επιχειρημάτων, συχνά καταφεύγει στη δημαγωγία και τον εύκολο λαϊκισμό.
Έτσι, η Αλέκα Παπαρήγα, προκειμένου να παρακάμψει τις απαντήσεις σχετικά με το ΣΥΡΙΖΑ, τον χαρακτήρισε περιφρονητικά ένα «συνονθύλευμα διαφόρων απόψεων»! Και συνέχισε: «άλλοι λένε (στο ΣΥΡΙΖΑ) για τη δραχμή, άλλο λένε αντικαπιταλιστικό μέτωπο, άλλοι αντινεοφιλελεύθερο, άλλοι λένε μόνο αντιμνημονιακό, άλλοι λένε πατριωτικό, άλλοι λένε δημοκρατικό, άλλοι λένε χωράνε όλες οι πατριωτικές δυνάμεις. Πάρτε κόσμε. Είναι ένα μέτωπο μέχρι τις εκλογές και την άλλη μέρα ο καθένας θα τραβήξει το δρόμο του»!
Είναι αυτός τρόπος αντιπαράθεσης;
Έστω υπεκφυγής;
Δεν γνωρίζει η ηγεσία του ΚΚΕ τις διεργασίες, ποιες απόψεις υπάρχουν και τι λένε στο πλαίσιο του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ! Κρίμα! Γιατί γνωρίζει! Και τις γνωρίζει καλά! Εκτός και αν...
Η ΕΝΩΤΙΚΗ ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΤΗΣ ISKRA
Η Iskra θεωρεί ότι, για διαφορετικούς αλλά και κοινούς λόγους, οι θέσεις τόσο της πλειοψηφίας του ΣΥΡΙΖΑ όσο και της ηγεσίας του ΚΚΕ, υποτιμούν τη νοημοσύνη του κόσμου της Αριστεράς. Κυρίως, όμως, αυτές οι θέσεις δεν απαντούν με αίσθηση ιστορικής ευθύνης στις ιστορικές προκλήσεις των καιρών.
Ένα γενικό αντιμνημονιακό μέτωπο, χωρίς σαφές εναλλακτικό προγραμματικό περιεχόμενο, δεν έχει νόημα και δεν έχει προοπτική.
Μια λογική περίκλειστης αυτοπεριχαράκωσης, επίσης, όπως αυτή του ΚΚΕ, είναι απολύτως αδιέξοδη και δεν μπορεί να δώσει δυναμική και προοπτική.
Οι δημοσκοπήσεις δεν είναι καθόλου αρκετές για την άσκηση πολιτικής. Σήμερα, σχεδόν όλες οι αριστερές δυνάμεις κοιτάζουν με κρυφό ενθουσιασμό τις δημοσκοπικές τάσεις και αυτοϊκανοποιούνται και εφησυχάζουν.
Ξεχνάνε ότι αυτές οι τάσεις μπορεί να αποδειχθούν πρόσκαιρες ή και παγιδευτικές.
Σήμερα όσο ποτέ είναι αναγκαία μια πλατιά συμπαράταξη της Αριστεράς πάνω σε ένα κοινό εναλλακτικό ριζοσπαστικό πρόγραμμα με στόχο την ανατροπή και την αλλαγή πορείας.
Θεμέλιο αυτής της συμπαράταξης πρέπει να είναι δυνάμεις όπως το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και βεβαίως ο ανένταχτος κόσμος της Αριστεράς που αναζητά ελπίδα και προοπτική.
Οι δυνάμεις αυτές της ριζοσπαστικής και κομμουνιστικής αριστεράς έχουν διαφορές. Ίσως και ουσιώδεις.
Δεν έχουν όμως μόνο διαφορές.
Έχουν και πάρα πολλά κοινά.
Αυτές οι δυνάμεις μπορούν να συγκλίνουν μεταξύ τους σε ένα ελάχιστο κοινό πρόγραμμα και σε ένα δρόμο για την υλοποίησή του.
Αυτό το πρόγραμμα πρέπει να είναι ένα σαφές προοδευτικό πρόγραμμα μετασχηματισμών, που θα έχουν αντικαπιταλιστική και σοσιαλιστική προοπτική.
Η συγκεκριμενοποίηση αυτού του προγράμματος θα έχει αρκετά αγκάθια.
Το μεγαλύτερο, ίσως, από όσα φαίνονται με μια πρώτη ματιά (αλλά μόνο με πρώτη ματιά!) είναι τα προβλήματα των σχέσεων της νέας προοδευτικής και σοσιαλιστικής πορείας με το ευρώ και την Ε.Ε.
Μπορούν να ξεπεραστούν αυτά τα αγκάθια; Ασφαλώς!
H Iskra τονίζει για άλλη μια φορά ότι προοδευτικές και σοσιαλιστικές αλλαγές δεν μπορούν να γίνουν εντός του ευρώ αλλά και εντός της Ε.Ε.!
Οι διαφορές σε σχέση με ευρώ και Ε.Ε. μπορούν νε ξεπεραστούν, εφόσον υπάρξει ισχυρή ενωτική βούληση, ώστε όλες οι πλευρές να κάνουν τις αναγκαίες υποχωρήσεις, για προωθητικές και όχι παραλυτικές, συνθέσεις, χωρίς να εγκαταλείψουν την ταυτότητά τους.
Κι ας μην ξεχνάμε ότι εφόσον υπάρξει ενωτική βούληση, αυτή πρώτα απ' όλα πρέπει να εκφραστεί, ανεξάρτητα από την ύπαρξη κοινού προγράμματος, στην πράξη, με την προώθηση της κοινής δράσης στα μεγάλα κοινωνικά ταξικά μέτωπα για μεγάλα κοινά αιτήματα και στόχους! Για ένα μεγάλο ενωτικό ανατρεπτικό εργατικό και λαϊκό κίνημα!
ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΑ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ
Ανάμεσα στις αριστερές δυνάμεις δεν αξίζουν ανούσιες και άγονες αντιπαραθέσεις.
Δεν αξίζει ένα παγιδευτικό κυνήγι δημοσκοπικών εντυπώσεων και μόλις υποκρυπτόμενου λαϊκισμού.
Η Αριστερά ή θα ανοίξει μέσα στην κρίση νέους προοδευτικούς και σοσιαλιστικούς δρόμους ή θα συντριβεί και η ίδια μέσα στο θρίαμβο του νέου αντιδραστικού μεσαίωνα!
Σήμερα, η ιστορική ευθύνη θα μετρήσει και όχι η εφήμερη αναπαραγωγή μικροεξουσιών και συμβόλων χωρίς σύγχρονη προοπτική.
Η Iskra είναι αισιόδοξη! Αισιόδοξη γιατί πιστεύουμε ότι οι ανάγκες και η ίδια η πίεση της ζωής, μαζί με την όλο και μεγαλύτερη κατανόησή τους, συνιστά μια εκρηκτική προωθητική δύναμη!
Το 2012 μπορεί να είναι ένας χρόνος αλλαγής στην Αριστερά.
Γιατί αν δεν αλλάξει ενωτικά και ριζοσπαστικά η Αριστερά, δεν πρόκειται να υπάρξει ελπίδα στη χώρα!
ΣΑΒΒΑΤΟ 24 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2011.
12:00
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου